تأثیر شکستگی طبیعی بر فشار سیال درون شکستگی هیدرولیکی

شکست هیدرولیکی یکی از روش های انگیزش مخازن هیدروکربوری است که با هدف افزایش برداشت از مخازن با نفوذپذیری کم، توسعه یافته است. به منظور طراحی ایمن و بهینه ی این فرآیند، ضروری است که پارامترهای مؤثر بر گسترش ترک هیدرولیکی قبل از اجرای آن بر سنگ مخزن مورد ارزیابی قرار گیرد. در مخازن شکسته شده و دارای ناپیوستگی­های از پیش موجود، نحوه ی گسترش شکست هیدرولیکی به دلیل اندرکنش آن با شکستگی های طبیعی متفاوت است به گونه ای که این ناپیوستگی­ها می توانند فشار موردنیاز برای گسترش شکست هیدرولیکی را افزایش داده و بر جایگیری پروپانت و قدرت انتقال سیال در درون شکستگی تأثیر عمده ای داشته باشند. در همین راستا در این مطالعه یک برنامه ی عددی (2dfpm) با تلفیق روش المان مرزی ( ناپیوستگی- جابجایی (ddm)) و روش تفاضل محدود (fdm) با هدف مدلسازی هندسه ی شکست هیدرولیکی در مخازن شکسته شده توسعه‎ی داده شد و با استفاده از مدل kgd اعتبارسنجی گردید. در ادامه حالات مختلف برخورد شکست هیدرولیکی با ناپیوستگی مدلسازی شد و تأثیر ناپیوستگی­های از پیش موجود بر تغییرات فشار سیال درون شکستگی هیدرولیکی و میزان بازشدگی آن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که نحوه ی برخورد شکست هیدرولیکی به ناپیوستگی طبیعی و پارامترهای تزریق از عوامل عمده ی کنترل کننده ی گسترش شکست هیدرولیکی در مخازن شکسته شده هستند.